Pierwsza historyczna wzmianka o kościele we Wędrynii pochodzi z 1447 roku. Kościół ten był wzniesiony z drewna modrzewiowego pod wezwaniem św. Jana Ewangelisty. Należał do świątyń nie konsekrowanych. Kościół ten jednak z czasem był w złym stanie. W świątyni tej był jeden ołtarz nie konsekrowany w starym stylu, chrzcielnica z drzewa rzeźbionego, w której misa na poświęconą wodę była z miedzi. Dzwon kościoła miał średnicę 63 cm i napis w języku czeskim. Ryciny wskazywały czas odlewu na XVI wiek. Mówi się, że kościół spłonął w 1790 roku. Kiedy w 1959 roku remontowano obecny kościół i kopano pod obecnym ołtarzem natrafiono na ślady pożaru: popiół czarny i szary. Znaleziono tam również ludzką czaszkę, co może wskazywać, że był tam pochowany fundator kościoła. Nie ma jednak żadnych dokumentów ani pewnych wiadomości, co stało się ze starym kościołem. Drugi z kolei kościół wybudowany w tym miejscu przetrwał do naszych czasów zbudowany między 1680 a 1687 rokiem. W 1688 roku w protokole wizytacyjnym zapisane są słowa  „ Drugi kościół filialny, pod wezwaniem św. Marii Magdaleny znajduje się we wsi Wendrinja. Nie jest konsekrowany. Cały zbudowany jest z drzewa i posiada mocny dach. Okala go ze wszech stron cmentarz, otoczony drewnianym płotem.” 32 lata później wizytator podaje, że jest konsekrowany, ale ku czci Ścięcia św. Jana Chrzciciela. Dzień konsekracji obchodzono w niedzielę po święcie św. Mateusza apostoła (po 21 września). Świątynia ta miała wtedy jeden przenośny ołtarz ku czci Ścięcia św. Jana. Zaopatrzony był ten ołtarz w partatyk, krucyfiks, kandelabry, tablice cichych modlitw, tabernakulum, (w którym nie przechowywano Najświętszego Sakramentu) i obrusy. W świątyni było baptysterium (raczej chrzcielnica), gdzie przechowywano wodę, ambona, chór bez organów. Nie było żadnego konfesjonału. Odprawiano w trzecią niedzielę miesiąca, w święto św. Jana Chrzciciela i jego ścięcia, jak też w święta: Narodzenia Pańskiego, na Wielkanoc i Zesłania Ducha Świętego. Kościółek był dosyć jasny, przy nim była zakrystia z sufitem płaskim, wymagała pewnej naprawy. Na dzwonnicy znajdowały się dwa poświęcone dzwony, a trzeci wisiał na wieżyczce kościoła. Wówczas do kościoła filialnego we Wędrynii należały cztery wioski: Wędrynia, Chudoba, Szumirad i Łowoszów. Utrzymanie kościoła było w gestii pobożnych ludzi, z dobrowolnych ofiar. W 1818 roku dobudowano wieżę. Nie wiadomo, co się stało z ową wcześniej wspomnianą dzwonnicą. Przypuszcza się, że wygląd kościoła obecnego nie różni się wiele od tego z 1447 roku. Dziś jednak nie patronuje mu ani św. Jana Ewangelisty, ani św. Marii Magdaleny, ani nie jest pod wezwaniem Ścięcia św. Jana, lecz jego Narodzenia. Pięknie wygląda z zewnątrz drewniany, zabytkowy, orientowany konstrukcji zrębowej kościółek. Jego kształtna, czworokątna wieża wyrasta wprost z przodu dachu przykrytego potrójnym rzędem gontów. Na samym środku dwu spadowego dachu pokrytego gontem, nad nawą znajduje się maleńka wieżyczka na sygnaturkę z latarnią, nakryta baniastym hełmem obita blachą. Zakrystia, dobudowana z północnej strony, stanowi osobną całość. Posiada oddzielny wysoki dach czterospadowy z podcieniem przed wejściem od zachodu. Pomiędzy dachem prezbiterium a zakrystii znajduje się wysunięta rynna drewniana. Prezbiterium jest zamknięte- trójboczne. Nawa jest w kształcie prostokątna, do niej dobudowana nowsza kruchta od zachodu. Wnętrze jest nakryte stropem płaskim. Świątynia posiadała ośmiokątny chór muzyczny. Przekształcono go w 1959 roku. Wsparty jest na słupach stanowiących podbudowę wieży, z cofniętą częścią środkową. Wejście do kościoła znajduje się od zachodu do nawy z naprożem wyciętym esownicowo z podwójnym wałkiem pośrodku. Na zewnątrz w połowie wysokości ścian znajduje się zadaszenie kryte gontem, zaś powyżej tego zadaszenie także ściany obite gontem. W 1820 powiększono kościół o cztery metry. W 1959 roku został cały podniesiony i podmurowany o 70 cm. W skromnie wyposażonym wnętrzu kościoła wyróżnić należałoby ołtarz główny, prosty w swej strukturze, późnobarokowy z bramkami i rzeźbami dwóch św. biskupów oraz owalnym obrazem św. Augustyna lub Zachariasza w górnej kondygnacji. W ołtarzyku głównym znajduje się obraz św. Jana Chrzciciela, trzymającego w rękach Boskiego Baranka. Dawniej na tym samym miejscu wisiał inny obraz, schowany później do zakrystii. Przedstawia on Matkę Boską z Dzieciątkiem w otoczeniu św. Elżbiety i jej syna- św. Jana Chrzciciela. Jest to obraz barokowy- ludowy XVIII/ XIX w. Boczne ołtarzyki poświęcone są Matce Boskiej i św. Józefowi. W kościele znajduje się też Droga Krzyżowa z XIX wieku o charakterze ludowym, rzeźba św. Jana Nepomucena o charakterze ludowo- barokowym XIX w., rzeźba św. Jadwigi. Najoryginalniejsze jednak, jedyne w swoim rodzaju, są dwa barokowe XVIII- wieczne świeczniki procesjonalne, drewniane ustawione przy ławkach, tuż obok ołtarza głównego. Na podstawach spiralnie skręconych nasadzone są rzeźbione postacie w kształcie aniołów z rogami obfitości, które się uginają pod ich ciężarem. Do 1945 roku ciężary utrzymania kościoła ponosił skarb państwa oraz miejscowy dziedzic von Reisvitz. W tym to roku żołnierze Armii Czerwonej skradli wiele rzeczy. Rozbito tabernakulum, zniszczono cztery figury i prawie wszystkie sprzęty liturgiczne. W roku 1945 kościół ten został odłączony od parafii Olesno i stał się kościołem filialnym parafii Chudoba, choć praktycznie duszpasterzował tu proboszcz z Chudoby już od 1907 roku. Jak wspomniano wcześniej w lipcu i w sierpniu 1958 roku został przeprowadzony gruntowny remont tego zabytkowego kościoła. Wymieniono częściowo ściany, cały dach z wieżami przykryty nowymi gontami. Specjalnymi dźwigami podniesiono cały kościół 70 cm i podmurowano. Wymieniono całą podłogę w prezbiterium. Następnego roku wnętrze zostało wymalowane. W roku 1967 gonty zostały na nowo nasycone i zakonserwowane. Następnej konserwacji dachu wieży i zewnętrznych ścian dokonano w 1987 roku. W 1975 roku odnowiono złocenia ołtarzy i zainstalowano elektryczne organy.

(zdjęcia w galerii)